Rhopac to dedykowane urządzenie do druku opakowań. Dzięki technologii druku UV, mamy możliwość ekonomicznej produkcji wysokiej jakości wydruków na kartonie, nawet w pojedynczych nakładach.
Rhopac jest to ploter drukujący w technologii UV. Elementem drukującym są opatentowane głowice Durst Quadro Array zbudowane na podzespołach Spectra. Te same, które znajdują się w znanym modelu RHO 600. Macierzowa budowa głowic powoduje, że można osiągać wysokie prędkości przy zachowaniu małej kropli. Ploter ma możliwość druku w dwóch rozdzielczościach rzeczywistych (nie interpolowanych) tj. 600 lub 400 dpi. Umożliwia to osiągnięcie fotorealistycznej grafiki, czytelnych i ostrych tekstów o rozmiarze kilku punktów czy kodów kreskowych. W zależności od wersji Rhopac osiąga maksymalną prędkość 80 lub 150 m2/h!
Durst Rhopac jest ploterem pracującym w systemie CMYK. Dodatkowo jest możliwość zadruku kolorem białym, kolorami spotowymi a nawet lakierem wybiórczym.
Oprócz pracy niskonakładowej, Rhopac jest przygotowany także do procesu produkcyjnego. Z obu stron jest możliwość zastosowania specjalnych stołów, z autoregulacją wysokości. Pierwszy dostarcza stos kartonu, który jeden po drugim jest ściągany i zadrukowywany, po czym trafia na drugi stół umieszczony po przeciwnej stronie urządzenia. To rozwiązanie zapewnia automatyzację pracy.
Podczas zadruku materiały, zostaną nadrukowane także markery cięcia i perforowania. Są one rozpoznawalne przez system tnący i-cut. Daje to możliwość kompletnej produkcji opakowania.
Rhopac jest sterowany za pomocą oprogramowania Durst User Software. Oprócz standardowych opcji sterowania procesem druku, daje ono możliwość kontroli kosztów, zużycia atramentów, itd.
Nie tylko opakowania
Rhopac to nie tylko druk opakowań kartonowych z tektury falistej. Ploter ma możliwość zadruku wszelkiego rodzaju innych podłoży o nie przekraczającej grubości 40 mm. Ciężar arkusza nie może przekraczać 50 kg. Daje to możliwość tworzenia materiałów POS, wydruków prototypowych, elementów wystawienniczych, reklamowych itd.
Ploter drukuje w technologii UV. Oznacza to, że atrament jest nieszkodliwy dla środowiska i nie posiada wyczuwalnego zapachu. W procesie polimeryzacji atrament jest utwardzany na podłożu za pomocą lamp UV, co w efekcie w czasie ułamku sekundy tworzy wytrzymałą strukturę o nasyconych kolorach i lekko błyszczącej powierzchni. Taki wydruk jest odporny na uszkodzenia mechaniczne a jednocześnie nie daje nieporządnych efektów na krawędziach i zgięciach.
Podsumowując, Durst Rhopac to cyfrowa maszyna dedykowana dla przemysłu opakowaniowego o uniwersalnym przeznaczeniu i jakości nie spotykanej w standardowych technologiach. Niezależnie czy drukujemy jeden czy tysiące egzemplarzy.
piątek, 30 listopada 2007
Trendy na rynku win w opakowaniach kartonowych
Vina San Pedro to jeden z największych chilijskich producentów, a zarazem światowy eksporter win. W chwili obecnej firma odświeża swoją słynną markę, wprowadzając ją na rynek w opakowaniu SIG Combibloc.
Roczna wielkość obrotu na chilijskim rynku win sięga około 250 milionów litrów, co daje przeciętną 17 litrów na mieszkańca. Wartość rynku szacuje się na 490 milionów dolarów amerykańskich. Segment win w opakowaniach kartonowych stanowi 51 procent wartości obrotu i 37 procent wartości rynku i jest największym i najważniejszym segmentem na chilijskim rynku win.
Pozytywne trendy na rynku win
Trzy największe chilijskie wytwórnie win reprezentują 91 procent wielkości obrotu i 92 procent wartości rynku win w opakowaniach kartonowych, z czego Vina San Pedro posiada około 30 procent udziałów pod względem wartości. Chociaż zarówno na samym rynku win, jak i w segmencie win w opakowaniach kartonowych przez ostatnie dwa lata odnotowano lekki spadek sprzedaży, w tym samym czasie nastąpił ośmioprocentowy wzrost pod względem wartości sprzedanych produktów.
Światowy sukces
Chilijska wytwórnia win Vina San Pedro (VSP) założona w 1865 roku, została wykupiona w 1994 roku przez CCU – największą chilijską grupę zrzeszającą producentów napojów. W 1940 roku wytwórnia VSP, założona przez braci Correa Albano, zaczęła eksportować wino do Stanów Zjednoczonych, Kanady, Niemiec i Japonii. Gdy w 1994 roku CCU Luksic Group stała się głównym udziałowcem VSP, wytwórnia win zaczęła się dynamicznie rozwijać. Począwszy od 1997 roku zaczęto inwestować w technologie wytwarzania win, proces pakowania, powierzchnię magazynową, proces butelkowania oraz w tereny uprawy winogron. Do 1999 roku firma miała już charakter międzynarodowy.
Opakowanie kartonowe przypominające butelkę: nowy image marki Gato ma zapewnić jej światowy sukces
W Argentynie, w żyznym rejonie Uco Valley założono nową wytwórnię win Finca La Celia, produkującą głównie wino na eksport. Z francuską firmą Chateau Dassault (Saint-Émilion) zawiązano również spółkę typu joint venture w celu produkcji win ultra-premium i win najwyższej klasy. W 2003 roku otworzono nową wytwórnię win, pionierską Tabalí, w nieznanym dotąd regionie Chile, Limarí Valley. Do 2004 roku zreorganizowano firmę, w wyniku czego pozostawiono pięć wytwórni win: San Pedro, Santa Helena, Finca La Celia, Altair e Tabalí. VSP sprzedaje swoje wina głównie pod takimi markami, jak Gato, 35 Sur, Castillo de Molina, 1865 i Cabo de Hornos. Wyroby firmy są obecne na ponad 70 różnych światowych rynkach, a sama grupa jest ważnym graczem na rynku chilijskim, brytyjskim, azjatyckim i latynoamerykańskim.
Nowy image Gato
Ostatnio firma VSP zdecydowała, że odświeży i przeprowadzi promocję swojej głównej marki win Gato adresowanej do masowego odbiorcy. Gato to marka o bardzo długiej tradycji i ustalonej pozycji, obecna na rynku od początku lat sześćdziesiątych XX wieku. Chociaż marka odniosła sukces, była postrzegana jako zbyt tradycyjna, statyczna, i przez to niedostosowana do obecnych wymagań konsumentów. Z tego względu, VSP postanowiła odświeżyć markę, uwspółcześnić ją i dostosować do nowych oczekiwań konsumentów. Działania mające na celu odświeżenie marki skupiły się na opakowaniu kartonowym, w którym najczęściej sprzedawane jest wino Gato. Aby poznać opinię konsumentów kupujących wina, firma przeprowadziła badania ilościowe. Wyniki badania były bardzo pozytywne i pozwoliły uzyskać znacznie lepszy obraz wartości i jakości produktu.
Współpraca z firmą SIG Combibloc
Po przeanalizowaniu wyników badania, firma VSP postanowiła wprowadzić zmiany w wyglądzie opakowania. Wziąwszy pod uwagę bardzo śmiały i innowacyjny wygląd opakowania, które miało być oferowane na bardzo tradycyjnym i konserwatywnym rynku, decyzja ta była bardzo ryzykowna. „Działania VSP polegały na wprowadzeniu w Chile koncepcji znanej na całym świcie – przeniesieniu wizerunku butelki na opakowanie kartonowe, w którym sprzedawano wino. Podwójnym celem było odświeżenie marki oraz zwiększenie jej atrakcyjności w oczach konsumentów“ – wyjaśnia Pilar Moreno, dyrektor VSP ds.marketingu. Obecnie czerwone i białe wino marki Gato oferowane jest w opakowaniach combiblocPremium o obję-tości 500 ml i 1.000 ml, jak również w 2-litrowych opakowaniach kartonowych combiblocMaxi, przy czym wszystkie są wyposażone w płaskie otwarcia typu combiLift.
„Udział SIG Combibloc w realizacji projektu polegał głównie na zapewnieniu nam globalnego wsparcia, jako że VSP sprzedaje swoje produkty w nowych opakowaniach w kilkunastu krajach. Ponadto SIG Combibloc gwarantuje wyjątkową jakość druku, dzięki czemu firma VSP może zaoferować konsumentom dokładnie to, czego oczekują w zakresie jakości i nowoczesności“ – podkreśla Pilar Moreno. Firma VSP ciągle poszukuje innowacyjnych rozwiązań korzystnych dla konsumenta i właśnie dlatego można powiedzieć, że przyszły rozwój firmy w dużym stopniu zależy od strategicznych rozwiązań oferowanych przez dostawców. Opakowanie kartonowe przypominające butelkę: nowy image marki Gato ma zapewnić jej światowy sukces.
Dalsze informacje na: www.sig.biz
Roczna wielkość obrotu na chilijskim rynku win sięga około 250 milionów litrów, co daje przeciętną 17 litrów na mieszkańca. Wartość rynku szacuje się na 490 milionów dolarów amerykańskich. Segment win w opakowaniach kartonowych stanowi 51 procent wartości obrotu i 37 procent wartości rynku i jest największym i najważniejszym segmentem na chilijskim rynku win.
Pozytywne trendy na rynku win
Trzy największe chilijskie wytwórnie win reprezentują 91 procent wielkości obrotu i 92 procent wartości rynku win w opakowaniach kartonowych, z czego Vina San Pedro posiada około 30 procent udziałów pod względem wartości. Chociaż zarówno na samym rynku win, jak i w segmencie win w opakowaniach kartonowych przez ostatnie dwa lata odnotowano lekki spadek sprzedaży, w tym samym czasie nastąpił ośmioprocentowy wzrost pod względem wartości sprzedanych produktów.
Światowy sukces
Chilijska wytwórnia win Vina San Pedro (VSP) założona w 1865 roku, została wykupiona w 1994 roku przez CCU – największą chilijską grupę zrzeszającą producentów napojów. W 1940 roku wytwórnia VSP, założona przez braci Correa Albano, zaczęła eksportować wino do Stanów Zjednoczonych, Kanady, Niemiec i Japonii. Gdy w 1994 roku CCU Luksic Group stała się głównym udziałowcem VSP, wytwórnia win zaczęła się dynamicznie rozwijać. Począwszy od 1997 roku zaczęto inwestować w technologie wytwarzania win, proces pakowania, powierzchnię magazynową, proces butelkowania oraz w tereny uprawy winogron. Do 1999 roku firma miała już charakter międzynarodowy.
Opakowanie kartonowe przypominające butelkę: nowy image marki Gato ma zapewnić jej światowy sukces
W Argentynie, w żyznym rejonie Uco Valley założono nową wytwórnię win Finca La Celia, produkującą głównie wino na eksport. Z francuską firmą Chateau Dassault (Saint-Émilion) zawiązano również spółkę typu joint venture w celu produkcji win ultra-premium i win najwyższej klasy. W 2003 roku otworzono nową wytwórnię win, pionierską Tabalí, w nieznanym dotąd regionie Chile, Limarí Valley. Do 2004 roku zreorganizowano firmę, w wyniku czego pozostawiono pięć wytwórni win: San Pedro, Santa Helena, Finca La Celia, Altair e Tabalí. VSP sprzedaje swoje wina głównie pod takimi markami, jak Gato, 35 Sur, Castillo de Molina, 1865 i Cabo de Hornos. Wyroby firmy są obecne na ponad 70 różnych światowych rynkach, a sama grupa jest ważnym graczem na rynku chilijskim, brytyjskim, azjatyckim i latynoamerykańskim.
Nowy image Gato
Ostatnio firma VSP zdecydowała, że odświeży i przeprowadzi promocję swojej głównej marki win Gato adresowanej do masowego odbiorcy. Gato to marka o bardzo długiej tradycji i ustalonej pozycji, obecna na rynku od początku lat sześćdziesiątych XX wieku. Chociaż marka odniosła sukces, była postrzegana jako zbyt tradycyjna, statyczna, i przez to niedostosowana do obecnych wymagań konsumentów. Z tego względu, VSP postanowiła odświeżyć markę, uwspółcześnić ją i dostosować do nowych oczekiwań konsumentów. Działania mające na celu odświeżenie marki skupiły się na opakowaniu kartonowym, w którym najczęściej sprzedawane jest wino Gato. Aby poznać opinię konsumentów kupujących wina, firma przeprowadziła badania ilościowe. Wyniki badania były bardzo pozytywne i pozwoliły uzyskać znacznie lepszy obraz wartości i jakości produktu.
Współpraca z firmą SIG Combibloc
Po przeanalizowaniu wyników badania, firma VSP postanowiła wprowadzić zmiany w wyglądzie opakowania. Wziąwszy pod uwagę bardzo śmiały i innowacyjny wygląd opakowania, które miało być oferowane na bardzo tradycyjnym i konserwatywnym rynku, decyzja ta była bardzo ryzykowna. „Działania VSP polegały na wprowadzeniu w Chile koncepcji znanej na całym świcie – przeniesieniu wizerunku butelki na opakowanie kartonowe, w którym sprzedawano wino. Podwójnym celem było odświeżenie marki oraz zwiększenie jej atrakcyjności w oczach konsumentów“ – wyjaśnia Pilar Moreno, dyrektor VSP ds.marketingu. Obecnie czerwone i białe wino marki Gato oferowane jest w opakowaniach combiblocPremium o obję-tości 500 ml i 1.000 ml, jak również w 2-litrowych opakowaniach kartonowych combiblocMaxi, przy czym wszystkie są wyposażone w płaskie otwarcia typu combiLift.
„Udział SIG Combibloc w realizacji projektu polegał głównie na zapewnieniu nam globalnego wsparcia, jako że VSP sprzedaje swoje produkty w nowych opakowaniach w kilkunastu krajach. Ponadto SIG Combibloc gwarantuje wyjątkową jakość druku, dzięki czemu firma VSP może zaoferować konsumentom dokładnie to, czego oczekują w zakresie jakości i nowoczesności“ – podkreśla Pilar Moreno. Firma VSP ciągle poszukuje innowacyjnych rozwiązań korzystnych dla konsumenta i właśnie dlatego można powiedzieć, że przyszły rozwój firmy w dużym stopniu zależy od strategicznych rozwiązań oferowanych przez dostawców. Opakowanie kartonowe przypominające butelkę: nowy image marki Gato ma zapewnić jej światowy sukces.
Dalsze informacje na: www.sig.biz
Kartony do przeprowadzek
Przeprowadzke mogą ułatwic nam specjalnie przygotowane materiały, niezwykle pomocne przy przeprowadzkach i remontach. Proponuję następujące elementy:
* Tektura zabezpieczająca 2-warstwowa (w belkach 50m lub 150m)
* Karton 5-warstwowy 60cm x 40cm x 50cm
* Karton 5-warstwowy 40cm x 30cm x 20cm
* Taśma klejąca pakowa o różnych szerokościach do zamykania kartonów
i zabezpieczania towaru w trakcie transportu.
* Folia stretch zabezpieczająca pakowany towar przed zabrudzeniem i wilgocią.
* Tektura zabezpieczająca 2-warstwowa (w belkach 50m lub 150m)
* Karton 5-warstwowy 60cm x 40cm x 50cm
* Karton 5-warstwowy 40cm x 30cm x 20cm
* Taśma klejąca pakowa o różnych szerokościach do zamykania kartonów
i zabezpieczania towaru w trakcie transportu.
* Folia stretch zabezpieczająca pakowany towar przed zabrudzeniem i wilgocią.
Kartony bezpiecznie drukowane
Szwedzki producent opakowań Tetra Pak nie będzie wykorzystywał substancji ITX w farbach drukarskich, chociaż nie stwierdzono, aby była ona szkodliwa dla zdrowia konsumentów.
Potwierdza to Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Żywności, według której obecność substancji ITX na opakowaniach żywności w ilościach stosowanych obecnie nie szkodzi zdrowiu, ale nie jest też pożądana.
Opinia naukowców związanych z agencją potwierdza poprzednią, z 24 listopada. Starając się utrzymać swoje dobre imię, firma zdecydowała, że zmieni technikę drukowania opakowań w połowie września, kiedy włoskie służby sanitarne zakwestionowały mleko dla dzieci Nidina i Mio sprzedawane przez koncern Nestlé w kartonach produkowanych przez Tetra Pak. We Włoszech, Portugalii, Hiszpanii i Francji wycofano ok. 2 mln litrów mleka, co kosztowało 2,5 mln euro. Ponadto firma zobowiązała się przed Komisją Europejską, że ITX nie będzie stosowana na opakowaniach na artykuły spożywcze zawierające tłuszcze wyprodukowane po 31 grudnia 2005 r., a kartony na soki - od 1 stycznia 2007 r.
ITX zniknie z opakowań dostępnych w Polsce. - Decyzja o wyeliminowaniu ITX z farb drukarskich dotyczy wszystkich krajów, na których działa Tetra Pak - tłumaczy Małgorzata Adamska ze spółki Tetra Pak zajmującej się importem opakowań do Polski.
Firma nie chce ujawnić, ile będzie kosztowała zmiana farb. O stratach nie wspominają na razie także producenci żywności pakowanej w jej kartony. - Nie mieliśmy problemów w związku z zapowiedzią zmiany techniki druku - informuje Dorota Liszka, rzecznik Maspex, jednego z największych producentów soków i napojów w Europie Środkowo-Wschodniej.
- Tetra Pak zapewniła nas, że opakowania przez nią produkowane są bezpieczne - mówi Dariusz Sapiński, prezes Spółdzielni Mleczarskiej Mlekovita z Wysokiego Mazowieckiego.
Zdaniem Wojciecha Kalinowskiego z Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Opakowań w Warszawie, w ostatnich latach wzrósł poziom bezpieczeństwa produkcji opakowań do żywności. Większość producentów zapewnia wysoką jakość opakowań, mimo że od 1 maja 2004 r. w Polsce obowiązują przepisy znacznie łagodniejsze niż przed akcesją do Unii Europejskiej. - Wystarczy deklaracja producenta, że jego wyrób nadaje się do pakowania - tłumaczy Wojciech Kalinowski.
Przepisy nie wymagają przedstawienia żadnego certyfikatu. Zdarza się więc, że firmy gwarantują bezpieczeństwo opakowań w oparciu o deklaracje złożone przez dostawców surowców wykorzystanych do ich produkcji.
Kartony, pojemniki i puszki do żywności stanowią 60 proc. wszystkich produkowanych w Polsce opakowań. Ich produkcja od kilku lat rośnie najbardziej dynamicznie. Zużycie opakowań do żywności jest u nas jednak nadal 3 - 4 razy mniejsze niż w Europie Zachodniej i USA.
Opakowania Tetra Pak nie były jedynymi, z którymi producenci mieli kłopoty. Coca-Cola musiała w marcu 2001 r. wycofać ze sprzedaży we Francji prawie 8 tys. zgrzewek małych butelek w związku z ich potłuczeniem w rozlewni w Clamart. Koncern wolał wycofać partię napoju, aby nie ryzykować pokaleczenia konsumentów drobinami szkła. Dwa lata wcześniej jego obroty w krajach Beneluksu i Francji załamały się po tym, jak około 100 osób zatruło się po wypiciu coca-coli z puszek. W tym przypadku zawiniła zła jakość gazu węglowego, używanego w belgijskiej rozlewni, i pochlapanie puszek fenolem - środkiem grzybobójczym używanym do zabezpieczania drewnianych palet we francuskiej fabryce w Dunkierce. Zaważyło to na zyskach koncernu, zmusiło do największej w ciągu 113 lat istnienia operacji wycofania produktów z handlu.
Najbardziej spektakularna afera ze skażeniem dotknęła w lutym 1990 r. francuskiego producenta wody mineralnej Perrier. Po wykryciu śladów rakotwórczego benzenu w niektórych butelkach w USA i Wielkiej Brytanii musiał wycofać ze sprzedaży 160 mln butelek. Francuzi ustalili, że zawinił człowiek: pracownik rozlewni użył produktu z benzenem do odtłuszczenia maszyn. Dopiero po kilku tygodniach Perrier wznowił dostawy swej wody na świecie. Nigdy jednak nie podniósł się po tej katastrofie finansowej, zwłaszcza w USA, gdzie zielone butelki z wodą - kiedyś bardzo modne - teraz są podejrzane.
źródło: Rzeczpospolita.pl
Potwierdza to Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Żywności, według której obecność substancji ITX na opakowaniach żywności w ilościach stosowanych obecnie nie szkodzi zdrowiu, ale nie jest też pożądana.
Opinia naukowców związanych z agencją potwierdza poprzednią, z 24 listopada. Starając się utrzymać swoje dobre imię, firma zdecydowała, że zmieni technikę drukowania opakowań w połowie września, kiedy włoskie służby sanitarne zakwestionowały mleko dla dzieci Nidina i Mio sprzedawane przez koncern Nestlé w kartonach produkowanych przez Tetra Pak. We Włoszech, Portugalii, Hiszpanii i Francji wycofano ok. 2 mln litrów mleka, co kosztowało 2,5 mln euro. Ponadto firma zobowiązała się przed Komisją Europejską, że ITX nie będzie stosowana na opakowaniach na artykuły spożywcze zawierające tłuszcze wyprodukowane po 31 grudnia 2005 r., a kartony na soki - od 1 stycznia 2007 r.
ITX zniknie z opakowań dostępnych w Polsce. - Decyzja o wyeliminowaniu ITX z farb drukarskich dotyczy wszystkich krajów, na których działa Tetra Pak - tłumaczy Małgorzata Adamska ze spółki Tetra Pak zajmującej się importem opakowań do Polski.
Firma nie chce ujawnić, ile będzie kosztowała zmiana farb. O stratach nie wspominają na razie także producenci żywności pakowanej w jej kartony. - Nie mieliśmy problemów w związku z zapowiedzią zmiany techniki druku - informuje Dorota Liszka, rzecznik Maspex, jednego z największych producentów soków i napojów w Europie Środkowo-Wschodniej.
- Tetra Pak zapewniła nas, że opakowania przez nią produkowane są bezpieczne - mówi Dariusz Sapiński, prezes Spółdzielni Mleczarskiej Mlekovita z Wysokiego Mazowieckiego.
Zdaniem Wojciecha Kalinowskiego z Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Opakowań w Warszawie, w ostatnich latach wzrósł poziom bezpieczeństwa produkcji opakowań do żywności. Większość producentów zapewnia wysoką jakość opakowań, mimo że od 1 maja 2004 r. w Polsce obowiązują przepisy znacznie łagodniejsze niż przed akcesją do Unii Europejskiej. - Wystarczy deklaracja producenta, że jego wyrób nadaje się do pakowania - tłumaczy Wojciech Kalinowski.
Przepisy nie wymagają przedstawienia żadnego certyfikatu. Zdarza się więc, że firmy gwarantują bezpieczeństwo opakowań w oparciu o deklaracje złożone przez dostawców surowców wykorzystanych do ich produkcji.
Kartony, pojemniki i puszki do żywności stanowią 60 proc. wszystkich produkowanych w Polsce opakowań. Ich produkcja od kilku lat rośnie najbardziej dynamicznie. Zużycie opakowań do żywności jest u nas jednak nadal 3 - 4 razy mniejsze niż w Europie Zachodniej i USA.
Opakowania Tetra Pak nie były jedynymi, z którymi producenci mieli kłopoty. Coca-Cola musiała w marcu 2001 r. wycofać ze sprzedaży we Francji prawie 8 tys. zgrzewek małych butelek w związku z ich potłuczeniem w rozlewni w Clamart. Koncern wolał wycofać partię napoju, aby nie ryzykować pokaleczenia konsumentów drobinami szkła. Dwa lata wcześniej jego obroty w krajach Beneluksu i Francji załamały się po tym, jak około 100 osób zatruło się po wypiciu coca-coli z puszek. W tym przypadku zawiniła zła jakość gazu węglowego, używanego w belgijskiej rozlewni, i pochlapanie puszek fenolem - środkiem grzybobójczym używanym do zabezpieczania drewnianych palet we francuskiej fabryce w Dunkierce. Zaważyło to na zyskach koncernu, zmusiło do największej w ciągu 113 lat istnienia operacji wycofania produktów z handlu.
Najbardziej spektakularna afera ze skażeniem dotknęła w lutym 1990 r. francuskiego producenta wody mineralnej Perrier. Po wykryciu śladów rakotwórczego benzenu w niektórych butelkach w USA i Wielkiej Brytanii musiał wycofać ze sprzedaży 160 mln butelek. Francuzi ustalili, że zawinił człowiek: pracownik rozlewni użył produktu z benzenem do odtłuszczenia maszyn. Dopiero po kilku tygodniach Perrier wznowił dostawy swej wody na świecie. Nigdy jednak nie podniósł się po tej katastrofie finansowej, zwłaszcza w USA, gdzie zielone butelki z wodą - kiedyś bardzo modne - teraz są podejrzane.
źródło: Rzeczpospolita.pl
Kartony Artcare
Kartony Artcare zostały stworzone z myślą o ochronie oprawionych prac. Używanie kartonów Artcare do oprawy pomoże ochronić dzieło od utraty jej wartości. Wydruki, plakaty, akwarele, fotografie itp. mogą stać się odporne na żółknięcie i starzenie się, właśnie dzięki użyciu kartonów Artcare.
Kartony Artcare posiadają szereg szczególnych cech, które aktywnie chronią oprawione dzieło:
* zasadowe pH
* najwyższej jakości organiczne pigmenty użyte do produkcji kartonów zapewniają trwałość kolorów, dzięki czemu nawet po wielu latach z przyjemnością będziemy podziwiali pracę oprawioną w passe-partout Artcare
* dzięki opatentowanej unikalnej technologii MicroChamber wyłapują i pochłaniają szkodliwe zanieczyszczenia, które powodują starzenie się i niszczenie prac
* kartony pochłaniają i neutralizują kwaśne zanieczyszczenia z otoczenia, działając jak filtr, aby chronić dzieło
źródło: http://www.nielsen.com.pl
Kartony Artcare posiadają szereg szczególnych cech, które aktywnie chronią oprawione dzieło:
* zasadowe pH
* najwyższej jakości organiczne pigmenty użyte do produkcji kartonów zapewniają trwałość kolorów, dzięki czemu nawet po wielu latach z przyjemnością będziemy podziwiali pracę oprawioną w passe-partout Artcare
* dzięki opatentowanej unikalnej technologii MicroChamber wyłapują i pochłaniają szkodliwe zanieczyszczenia, które powodują starzenie się i niszczenie prac
* kartony pochłaniają i neutralizują kwaśne zanieczyszczenia z otoczenia, działając jak filtr, aby chronić dzieło
źródło: http://www.nielsen.com.pl
Cechy opakowań produkowanych z materiałów papierniczych
- mała masa właściwa (papier, tektura – lekkie),
- podatność do przerobu maszynowego (profilowana),
- dobre właściwości mechaniczne,
- niska cena.
- podatność do przerobu maszynowego (profilowana),
- dobre właściwości mechaniczne,
- niska cena.
Kartony fasonowe - wykrojnikowe
Do wyprodukowania tego typu kartonu potrzebna jest matryca tnąca (wykrojnik). Opakowania wykrojnikowe mogą mieć praktycznie dowolny kształt i konstrukcje. Można wyróżnić następujące rodzaje opakowań wykrojnikowych:
*
- opakowania, które można uformować, zamknąć bez dodatkowych materiałów łączących takich jak taśma, klej.
*
- opakowania łączone jednopunktowo, dostarczane do klienta w formie płaskiej (podobnie jak karton klasyczny)
*
- opakowania samo składające są dostarczane do klienta płaskie, ale już przygotowane do uformowania. Otwierając karton jednym ruchem uzyskujemy opakowanie gotowe do użytku z zamkniętym już dnem.
Kartony fasonowe najczęściej wykorzystywane są do pakowania towarów o mniejszych gabarytach. Ogromne zastosowanie znajdują w przemyśle spożywczym.
Opakowania fasonowe - wykrojnikowe projektowane były do pakowania produktów o zbliżonych kształtach i są przeznaczone do konkretnych zastosowań. W opakowania fasonowe - wykrojnikowe pakuje się takie wyroby jak buty, warzywa, cukierki, książki, itd.
Opakowania fasonowe - wykrojnikowe dostosowane są funkcja do specyfiki przewożenia i przechowywania danej grupy towarowe.
*
- opakowania, które można uformować, zamknąć bez dodatkowych materiałów łączących takich jak taśma, klej.
*
- opakowania łączone jednopunktowo, dostarczane do klienta w formie płaskiej (podobnie jak karton klasyczny)
*
- opakowania samo składające są dostarczane do klienta płaskie, ale już przygotowane do uformowania. Otwierając karton jednym ruchem uzyskujemy opakowanie gotowe do użytku z zamkniętym już dnem.
Kartony fasonowe najczęściej wykorzystywane są do pakowania towarów o mniejszych gabarytach. Ogromne zastosowanie znajdują w przemyśle spożywczym.
Opakowania fasonowe - wykrojnikowe projektowane były do pakowania produktów o zbliżonych kształtach i są przeznaczone do konkretnych zastosowań. W opakowania fasonowe - wykrojnikowe pakuje się takie wyroby jak buty, warzywa, cukierki, książki, itd.
Opakowania fasonowe - wykrojnikowe dostosowane są funkcja do specyfiki przewożenia i przechowywania danej grupy towarowe.
Kartony klasyczne (klapowe)
Kartony klasyczne nazywane też pudłami (pudłami) klapowymi są to opakowania o najprostszej konstrukcji, zamykany najczęściej przy użyciu taśmy klejącej. Konstrukcja takiego kartonu może zostać zmodyfikowana poprzez zastosowanie perforacji, dziur lub uchwytów na ręce. Znajdują zastosowanie właściwie w każdej grupie branżowej, zaczynając od produktów spożywczych, poprzez przemysł odzieżowy, a na budowlanym kończąc.
Opakowania - klasyczne (klapowe) należą do grupy opakowań kartonowych najczęściej stosowanych. Stosowane są pakowania produktów spożywczych, tekstylnych jak i chemicznych.
Opakowania - klasyczne (klapowe) należą do grupy opakowań kartonowych najczęściej stosowanych. Stosowane są pakowania produktów spożywczych, tekstylnych jak i chemicznych.
Gospodarowanie opakowaniami
Ustawa o opakowaniach i odpadach opakowaniowych określa wymagania, jakim muszą odpowiadać opakowania ze względu na zasady ochrony środowiska oraz sposoby postępowania z opakowaniami i odpadami opakowaniowymi, zapewniające ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska, zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju.
Opakowania to wszystkie wprowadzone do obrotu wyroby wykonane z jakichkolwiek materiałów, służące do przechowywania, ochrony, przewozu, dostarczania lub prezentacji wszelkich produktów, zarówno surowców, jak i materiałów przetworzonych. Opakowanie które pełni również inne funkcje – ważniejsze od funkcji opakowaniowej – nie jest traktowane jako opakowanie.
Przepisy prawa:
* ustawa z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych
* ustawa z dnia 19 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw
* ustawa z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. z dnia 14 lutego 2001 r. Nr 11, poz. 84)
* ustawa z dnia 18 grudnia 2003 r. o zmianie ustawy o opakowaniach i odpadach opakowaniowych
* ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności
* ustawa z dnia 29 sierpnia 2003 r. o zmianie ustawy o systemie oceny zgodności oraz zmianie niektórych ustaw
* ustawa z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów
* rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 grudnia 2002 r. w sprawie zawartości ołowiu, kadmu, rtęci i chromu sześciowartościowego w opakowaniach
* (Dz. U. z dnia 31 grudnia 2002 r. Nr 241, poz. 2095);
* rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 8 kwietnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia sumy zawartosci ołowiu, kadmu, rtęci i chromu sześciowartościowego w opakowaniach
* (Dz. U. z dnia 17 kwietnia 2003 r. Nr 66, poz. 619);
* rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 4 czerwca 2003 r. w sprawie oznaczenia opakowań
* (Dz. U. z dnia 17 czerwca 2003 r. Nr 105, poz. 994);
* rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 23 kwietnia 2004 r. w sprawie określenia wzorów oznakowania opakowań
* rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 sierpnia 2004 r. w sprawie wysokości kaucji na opakowania jednostkowe niektórych środków niebezpiecznych
* rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 31 grudnia 2004 r. w sprawie wzorów formularzy służących do składania rocznych sprawozdań o masie wytworzonych, przywiezionych z zagranicy oraz wywiezionych za granicę opakowań
Ustawa o opakowaniach i odpadach opakowaniowych określa obowiązki:
* producenta, importera lub nabywcy wewnątrzwspólnotowych opakowań, eksportera lub dostawcy wewnątrzwspólnotowych produktów w opakowaniach,
* składu i konstrukcji opakowań,
* sposobu oznakowania opakowania,
* sposobu postępowania z opakowaniami po substancjach niebezpiecznych,
* jednostek handlu detalicznego,
* prowadzenia odpowiedniej ewidencji wytworzonych, przywiezionych z zagranicy oraz wywiezionych za granicę opakowań,
* złożenia właściwemu marszałkowi województwa, w terminie do dnia 31 marca za poprzedni rok kalendarzowy, rocznego sprawozdania o masie wytworzonych OPAK-1, przywiezionych z zagranicy OPAK-2 oraz wywiezionych za granicę opakowań OPAK-3, według rodzaju materiałów z jakich zostały wykonane, z wyszczególnieniem opakowań wielokrotnego użytku oraz o przestrzeganiu ograniczeń dotyczących zawartości w opakowaniu ołowiu, kadmu, rtęci i chromu sześciowartościowego.
Opakowania to wszystkie wprowadzone do obrotu wyroby wykonane z jakichkolwiek materiałów, służące do przechowywania, ochrony, przewozu, dostarczania lub prezentacji wszelkich produktów, zarówno surowców, jak i materiałów przetworzonych. Opakowanie które pełni również inne funkcje – ważniejsze od funkcji opakowaniowej – nie jest traktowane jako opakowanie.
Przepisy prawa:
* ustawa z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych
* ustawa z dnia 19 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw
* ustawa z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. z dnia 14 lutego 2001 r. Nr 11, poz. 84)
* ustawa z dnia 18 grudnia 2003 r. o zmianie ustawy o opakowaniach i odpadach opakowaniowych
* ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności
* ustawa z dnia 29 sierpnia 2003 r. o zmianie ustawy o systemie oceny zgodności oraz zmianie niektórych ustaw
* ustawa z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów
* rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 grudnia 2002 r. w sprawie zawartości ołowiu, kadmu, rtęci i chromu sześciowartościowego w opakowaniach
* (Dz. U. z dnia 31 grudnia 2002 r. Nr 241, poz. 2095);
* rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 8 kwietnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia sumy zawartosci ołowiu, kadmu, rtęci i chromu sześciowartościowego w opakowaniach
* (Dz. U. z dnia 17 kwietnia 2003 r. Nr 66, poz. 619);
* rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 4 czerwca 2003 r. w sprawie oznaczenia opakowań
* (Dz. U. z dnia 17 czerwca 2003 r. Nr 105, poz. 994);
* rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 23 kwietnia 2004 r. w sprawie określenia wzorów oznakowania opakowań
* rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 sierpnia 2004 r. w sprawie wysokości kaucji na opakowania jednostkowe niektórych środków niebezpiecznych
* rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 31 grudnia 2004 r. w sprawie wzorów formularzy służących do składania rocznych sprawozdań o masie wytworzonych, przywiezionych z zagranicy oraz wywiezionych za granicę opakowań
Ustawa o opakowaniach i odpadach opakowaniowych określa obowiązki:
* producenta, importera lub nabywcy wewnątrzwspólnotowych opakowań, eksportera lub dostawcy wewnątrzwspólnotowych produktów w opakowaniach,
* składu i konstrukcji opakowań,
* sposobu oznakowania opakowania,
* sposobu postępowania z opakowaniami po substancjach niebezpiecznych,
* jednostek handlu detalicznego,
* prowadzenia odpowiedniej ewidencji wytworzonych, przywiezionych z zagranicy oraz wywiezionych za granicę opakowań,
* złożenia właściwemu marszałkowi województwa, w terminie do dnia 31 marca za poprzedni rok kalendarzowy, rocznego sprawozdania o masie wytworzonych OPAK-1, przywiezionych z zagranicy OPAK-2 oraz wywiezionych za granicę opakowań OPAK-3, według rodzaju materiałów z jakich zostały wykonane, z wyszczególnieniem opakowań wielokrotnego użytku oraz o przestrzeganiu ograniczeń dotyczących zawartości w opakowaniu ołowiu, kadmu, rtęci i chromu sześciowartościowego.
Opakowania metalowe do żywności
Powłoki wewnątrz metalowych puszek do żywności i napojów, mające na celu ochronę przed korozją, wytwarzane są najczęściej z lakierów otrzymywanych na bazie polimerów epoksydowych. Powszechnie stosowanym materiałem wyjściowym do produkcji żywic epoksydowych jest BADGE - skrót pochodzi od angielskiej nazwy związku (Bisphenol-A- Diglycidyl Ether).
BADGE i glycydylowy eter nowolaku NOGE, znany pod nazwą epoksy nowolaku, są również używane jako dodatki do poliestrów oraz jako środki wiążące chlorowodór wydzielany podczas degradacji powłok lakierowych otrzymywanych na bazie PVC. NOGE zawierający dwa pierścienie aromatyczne nosi nazwę BFDGE (Bisphenol F Diglycidyl Ether). W napojach BADGE występuje praktycznie jako uwodniony bisdiol (BADGE.2H2O). W puszkach z uwodnioną żywnością np. fasoli, szparagach, kukurydzy, wykrywano niewielkie ilości BADGE i BADGE.H2O. Pochodne chlorowcowe (BADGE.HCl i BADGE.2HCl) mogą powstawać w reakcji z jonami chloru obecnymi w środowisku, w trakcie utrwalania konserw w wysokiej temperaturze (pasteryzacja, sterylizacja). Głównie dotyczy to powłok z udziałem organozoli PVC (1). Podobne pochodne powstają również z udziałem BFDGE.
Wymienione substancje mogą stanowić pozostałość po polimeryzacji żywic stosowanych w produkcji lakierów. Mogą to być również produkty rozkładu powstające np. przy termicznym utrwalaniu konserwowanej w puszkach żywności. Brede C. i in. (2) badając próbki oleju roślinnego z puszek zawierających tuńczyki i sardynki znajdujących się na rynku norweskim, nie stwierdzili zawartości BADGE i jego pochodnych w ilości przekraczającej 1 mg/kg.
BADGE może wchodzić również w skład folii zawierających susceptory mikrofalowe, wystawione na działanie podwyższonych temperatur rzędu 180-200 °C, z których jego migracja do żywności jest znacząca. Sharman M. i in. (3) analizując asortymenty takich opakowań stwierdzili, że niektóre opakowania do pizzy przeznaczone do obróbki mikrofalowej zawierały BADGE w ilościach 700 - 800 mg/kg. Zasadniczą trudnością analizy BADGE jest jego nietrwałość w szczególności w mediach wodnych, w tym także stosowanych do badań migracji (4). Później okazało się, że ta „wada” jest bardzo pomocna przy opracowywaniu przez holenderski instytut TNO metod jego oznaczania już jako Normy Europejskiej.
Badanie zawartości BADGE
Paseiro L. i Simal G. (5) stosując metodę chromatografii cieczowej sprzężonej ze spektrometrem mas (LC/MS) zidentyfikowali 4 główne produkty hydrolizy wiązań epoksydowych BADGE o strukturze glikoli. Wyniki te potwierdzili Philo M.R. i in. (6), stwierdzając jednocześnie, że produkty hydrolizy są mniej toksyczne od substratu. Theobald i in. (7) zastosowali metodę chromatografii cieczowej (HPLC) do badania zawartości BADGE w różnych puszkowanych produktach znajdujących się na rynku europejskim. Były to m.in. sterylizowane skondensowane mleko, śmietana oraz oleje roślinne. BADGE był obecny w niewielkich ilościach (<1 mg/kg) tylko w niektórych próbkach śmietany. Uważa się, że tworzące się związki chlorohydroksylowe (BADGE.HCl i BADGE.2HCl) są potencjalnie rakotwórcze (8). W niektórych przypadkach prawie cały BADGE przechodzi do formy BADGE.2HCl, przy czym jego koncentracja może osiągnąć 3 mg/kg. W przeciwieństwie do BADGE, który w środowisku wodnym organizmu ludzkiego ulega dość szybkim przemianom enzymatycznym do glikoli, uznawanych za nisko toksyczne i łatwo eliminowane z ustroju, chlorowcopochodne są trwałe. Mogą one tworzyć połączenia ze związkami biogennymi takimi jak białka, enzymy, nośniki informacji genetycznej (DNA), ze wszystkimi konsekwencjami zaburzenia mechanizmów życiowych z kancerogennymi włącznie.
W puszkach do żywności
W Dyrektywie Komisji Europejskiej 90/128 /EEC (9) z 1990 roku BADGE znajduje się na liście substancji toksycznych zalecającej, iż nie powinien być on wykrywalny w żywności przy limicie detekcji wynoszącym 0,020 mg/kg lub, że jego zawartość (QM) w tworzywie nie powinna przekraczać 1 mg/kg. Limit ten został następnie rozszerzony na jego pochodne chlorowcowe i hydroksylowe i wynosi obecnie 1 mg/kg sumy migracji tych substancji. Powyższe wymagania zostały zawarte w Dyrektywie 1999/91/EC (10) będącej piątym uzupełnieniem do Dyrektywy 90/128/EEC. Doceniając wagę zagadnienia oraz zagrożenia wynikające z obecności BADGE i wielu jego pochodnych w puszkach do żywności, w ramach Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego w Podkomitecie do Spraw Standardyzacji (CEN/TC194/SC1) w zakresie „Chemicznych metod badań materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością”, powołano grupę roboczą WG 8, w skład której wchodzą przedstawiciele laboratoriów z krajów będących członkami Unii Europejskiej oraz Laboratorium Badań Materiałów i Opakowań Jednostkowych COBRO jako jedyne laboratorium z krajów kandydujących.
Badania w grupie
Grupa zajmuje się opracowywaniem i walidacją metod badania oraz przygotowaniem norm europejskich dla niektórych związków pochodzących z żywic epoksydowych używanych do pokrywania wewnętrznych ścianek puszek metalowych do żywności. Obecnie prowadzone są badania międzylaboratoryjne mające na celu walidację metod oznaczania BADGE, BFDGE i NOGE. Zainteresowanie w przystąpieniu do badań wyraziło 16 laboratoriów UE, w tym również COBRO.
Należy podkreślić, iż COBRO oraz Instytut ze Szwecji Packforsk, biorąc udział w projekcie EUREKI CANBA 2603 „Bezpieczne opakowania metalowe do żywności”, dotyczącym tych zagadnień, miały duży wpływ na ostateczny kształt tych norm. Projekt EUREKI został zakończony w roku 2003, a udział w nim brali oprócz w/w instytucji naukowych producenci lakierów i puszek do żywności z Polski i Szwecji. Aktualnie limity migracji tych związków i ich pochodnych zawarte są w Dyrektywie 2002/16/EC z dnia 20 lutego 2002 (11), która zastępuje wcześniejszą Dyrektywę 2001/61/EC z dnia 8 sierpnia 2001 r. (12). Ponadto w Europejskim Komitecie Normalizacyjnym (CEN) opracowano dokument „Technical Specification” CEN/TS 14235:2002 (13), stanowiący przewodnik wyboru odpowiednich warunków i metod badań migracji globalnej z powłok polimerowych na podłożach metalowych w tym w puszkach do napojów. Należy nadmienić, że obecnie jeszcze żadna Dyrektywa Unii Europejskiej nie obejmuje swym zakresem powłok polimerowych na powierzchniach metalowych, a w/w dokument ma służyć jako podstawa do opracowania takiej Dyrektywy.
Regulacje prawne w Polsce:
W dniu 1 sierpnia 2003 r. ukazało się Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 9 lipca 2003 r. (Dz. U. Nr 135 Poz. 1275) do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o materiałach i wyrobach przeznaczonych do kontaktu z żywnością (Dz. U. Nr 128 Poz. 1408), która wdraża do polskiego prawa Dyrektywę ramową 89/109/EEC (14). Rozporządzenie dotyczy wytwarzania lub przetwarzania materiałów i wyrobów z innych tworzyw niż tworzywa sztuczne.W § 2 pkt. 4 pod pojęciem materiałów i wyrobów wytworzonych z użyciem określonych pochodnych epoksydowych lub zawierających określone pochodne epoksydowe należy rozumieć:
a - materiały i wyroby wytworzone z różnych tworzyw,
b - materiały i wyroby pokryte powłokami powierzchniowymi,
c - kleje
W Rozporządzeniu od § 7 do § 10 czytamy:
§ 7.1. Materiały i wyroby wytworzone z użyciem określonych pochodnych epoksydowych lub zawierające określone pochodne epoksydowe mogą być wytwarzane lub przetwarzane z użyciem jednej lub kilku, albo mogą zawierać jedną lub kilka, z następujących substancji:
a - eter 2,2-bis (4-hydroksyfenylo) propano-bis (2,3-epksypropylu), zwany dalej BADGE i niektóre jego pochodne;
b - etery bis (hydroksyfenylo) metano-bis (2,3-epoksypropylu), zwane dalej BFDGE i ich pochodne;
c - etery glicydylowe nowolaku, zwane dalej NOGE i niektóre ich pochodne.
§ 7.2. Dopuszczalne limity BADGE, BFDGE i NOGE i ich pochodnych, uwalnianych z materiałów i wyrobów, wytworzonych z użyciem niektórych pochodnych epoksydowych lub zawierających niektóre pochodne epoksydowe, oraz zasady oznaczania ilości uwalnianych substancji określa Załącznik nr 5 do Rozporządzenia.
§ 8. W obrocie innym niż detaliczny zgodność materiałów i wyrobów z wymaganiami określonymi w obowiązujących przepisach musi być potwierdzona pisemną deklaracją producenta.
§ 9. Materiały i wyroby pokryte powłoką powierzchniową lub klejami, wytworzone z użyciem pochodnych epoksydowych lub zawierające pochodne epoksydowe, które nie spełniają wymogów rozporządzenia, mogą być wprowadzone do obrotu, pod warunkiem, że weszły w kontakt z żywnością przed dniem 1 listopada 2003 r. i są oznaczone datą napełnienia.
§ 10. Materiały i wyroby zawierające substancje o których mowa w § 7 ust.1, mogą być wprowadzane do obrotu do dnia 31 grudnia 2004 r.
Powyższe Rozporządzenie weszło w życie 15 sierpnia 2003 r. (po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia). W załączniku Nr 5 Rozporządzenia określono dopuszczalne limity pochodnych epoksydowych:
1. Suma poziomów migracji specyficznej poniższych substancji:
1) BADGE (= eter 2,2-bis (4-hydroksyfenylo) propano-bis (2,3-epoksypropylu)),
2) BADGE x H2O,
3) BADGE x HC1,
4) BADGE x 2HC1,
5) BADGE x H2O x HCI
- uwalnianych z materiałów i wyrobów wytworzonych z użyciem pochodnych epoksydowych lub zawierających pochodne epoksydowe nie może przekraczać następujących limitów:
a) l mg/kg środka spożywczego lub płynu modelowego imitującego żywność (wyłączając tolerancję analityczną) lub
b) l mg/6 dm2 w przypadku:
- pojemników, wyrobów podobnych do pojemników lub innych wyrobów, które mogą zostać napełnione, o pojemności mniejszej niż 500 ml lub większej niż 101,
- arkuszy, folii lub innych materiałów, które nie mogą zostać napełnione lub w przypadku których ocena stosunku pomiędzy powierzchnią materiału i ilością żywności pozostającą w kontakcie z materiałem byłaby niepraktyczna.
2. Suma poziomów migracji specyficznej poniższych substancji:
1) BFDGE (= etery bis (hydroksyfenylo) metano-bis (2,3-epoksypropylu)),
2) BFDGE x H2O,
3) BFDGE x HCI,
4) BFDGE x 2HC1,
5) BFDGE x H2O x HCI
- uwalnianych z materiałów i wyrobów wytworzonych z użyciem pochodnych epoksydowych lub zawierających pochodne epoksydowe, dodana do sumy poziomów migracji substancji określonych w ust. l, nie może przekraczać następujących limitów:
a) l mg/kg środka spożywczego lub płynu modelowego imitującego żywność (wyłączając tolerancję analityczną) lub
b) l mg/6 dm2 w przypadku:
- pojemników, wyrobów podobnych do pojemników lub innych wyrobów, które mogą zostać napełnione, o pojemności mniejszej niż 500 ml lub większej niż 101,
- arkuszy, folii lub innych materiałów, które nie mogą zostać napełnione lub w przypadku których ocena stosunku pomiędzy powierzchnią materiału i ilością żywności pozostającą w kontakcie z materiałem byłaby niepraktyczna.
3. Badania migracji substancji określonych w ust. l i 2 wykonuje się zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 3 ust. 5 pkt l ustawy z dnia 6 września 2001 r. o materiałach i wyrobach przeznaczonych do kontaktu z żywnością. W przypadku wodnych płynów modelowych oznaczona migracja powinna uwzględniać wielkość migracji BADGE x 2H2O i BFDGE x 2H2O, chyba że materiał lub wyrób jest oznakowany jako przeznaczony do kontaktu tylko z żywnością, dla której wykazano, że suma poziomów migracji substancji określonych w ust. l pkt 1-4 i ust. 2 nie może przekraczać podanych limitów.
4. Migrację specyficzną substancji określonych w ust. l i 2 oznacza się zwalidowaną metodą analityczną. Jeżeli metoda taka nie istnieje, do czasu jej opracowania, może być zastosowana metoda analityczna spełniająca odpowiednie kryteria.
5. Składniki NOGE z więcej niż dwoma pierścieniami aromatycznymi i przynajmniej jedną grupą epoksydową oraz ich pochodne zawierające chlorohydrynowe grupy funkcyjne, o masie cząsteczkowej poniżej 1000 daltonów, nie mogą być wykrywane w materiałach i wyrobach wytworzonych z użyciem pochodnych epoksydowych lub zawierających pochodne epoksydowe metodą o granicy wykrywalności 0,2 mg/6 dm2, uwzględniając tolerancję analityczną.
6. Granica wykrywalności, o której mowa w ust. 5, odnosi się do zwalidowanej metody analitycznej. Jeżeli metoda taka nie istnieje, do czasu jej opracowania, może być stosowana metoda analityczna spełniająca odpowiednie kryteria.
Przepisy a rzeczywistość
Ogólnie można powiedzieć, że ustawodawstwo dotyczące migracji stwierdza, iż opakowania do żywności nie powinny wydzielać substancji w ilości zagrażającej zdrowiu i życiu człowieka. Badania substancji migrujących np. z powłok wewnętrznych metalowych puszek do żywności wykazały, że rzeczywistość rozmija się znacznie z istniejącymi przepisami m.in. z uwagi na to, iż:
- stężenie wielu substancji migrujących znacznie przekracza zalecane limity,
- większość z migrujących związków nie jest zidentyfikowana,
- niewiele z nich zostało przetestowanych toksykologicznie, wiadomo jedynie, że wiele z nich jest bardzo aktywna chemicznie.
Oto kilka przykładów wyników badań dotyczących obecności i migracji BADGE i związków pokrewnych, z powłok wewnętrznych opakowań do żywności przeprowadzonych w niektórych laboratoriach Europy Zachodniej. Badania produktów żywnościowych w puszkach (m.in. była to kukurydza, fasola, pomidory, gruszki itp.), przeprowadzone w laboratoriach kilku krajów europejskich wykazały znaczne przekroczenie zalecanych przez projekt limitów wynoszących 1 mg/kg sumy BADGE i wszystkich jego pochodnych.
W Szwajcarii, na przykład, przebadano 270 różnych produktów spożywczych. Poziom ten był przekroczony w 5 proc. próbek, w konsekwencji czego produkty te zostały wycofane z rynku. Największy poziom migracji BADGE był w puszkach z powłokami na bazie PCV oraz poliestrów, gdzie BADGE był dodatkiem. Badania migracji BADGE z powłok wewnętrznych puszek do olejów roślinnych, przeprowadzone w laboratorium Unii Europejskiej JRC w Ispra (Włochy), nie wykazały przekroczenia zalecanego limitu w badanych produktach.
Badano oleje: sojowe, słonecznikowe, kukurydziane, rzepakowe oraz oliwę z oliwek, pobranych z rynku Austrii, Niemiec, Włoch i Szwajcarii. Również nie stwierdzono przekroczenia limitu migracji BADGE do sterylizowanego, skondensowanego mleka. W laboratorium PIRA przebadano 181 puszek z rybami w oleju, puszek z mięsem i mlekiem na zawartość BADGE. Stwierdzono przekroczenie dozwolonego poziomu 1 mg/kg w 7 próbkach „nchois” (na 15 przebadanych) oraz w 5 próbkach sardynek (na 22 przebadanych). Badaniom poddano oddzielnie „wysuszone” z oleju ryby i sam olej. Okazało się, że stężenie BADGE w oleju było 20-krotnie wyższe aniżeli w rybach.
Należy jednak zdawać sobie sprawę z tego, że podawane wyniki badań mają wartość, jak na razie głównie informacyjną, co stwierdzają sami autorzy. Kontrola publiczna jest ciągle mało efektywna. Choć producenci już dziś rozumieją, że zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem są odpowiedzialni za swoje wyroby, to znaczy, że migrujące substancje nie przekraczają dopuszczalnych limitów. Praktyczne rozwiązanie problemu wymagać będzie czasu i współdziałania przemysłu z nauką.
Ranga jaką nadano problemowi kontroli obecności omawianych związków w żywności, w krajach UE, a także w USA, uzasadnia konieczność prowadzenia badań i odpowiedniej kontroli w tym zakresie również w naszym kraju. Jest to istotne zarówno z punktu widzenia ochrony zdrowia konsumentów, jak też stanowi warunek udziału w międzynarodowej wymianie towarowej w zakresie eksportu polskiej żywności. Można oczekiwać, że w niedalekiej przyszłości nastąpi całkowita eliminacja z rynku europejskiego artykułów spożywczych nie posiadających stosownego atestu, co może poważnie zagrozić interesom producentów krajowych, jeśli na miejscu nie znajdą oni instancji odwoławczej w postaci laboratorium z personelem o niezbędnych kwalifikacjach i uprawnieniach.
W celu jak najlepszego spełnienia oczekiwań klientów w Laboratorium wprowadzono system jakości badań zgodny z wymaganiami normy PN-EN ISO/IEC 17025:2001. Laboratorium posiada od 1998 r. certyfikat akredytacji Polskiego Centrum Akredytacji nr AB 185.
Artykuł pochodzi z czasopisma Packaging Polska nr 05/04
Bibliografia.
[1] Summerfield W. i in.: Food Add. and Contam.,15; (7);1998, 818
[2] Brede C. i in.: Food Add. and Contam. 19; (5); 2002, 83
[3] Sharman M. i in.: Food Add. and Contam. 12; 1955, 779
[4] Tice i Mc Guinness: Food Add. and Contam. 4; 1987,267
[5] Paseiro L.i Simal G.: J. Anal. Chem. 345; 1993, 527
[6] Philo M.R. i in.: Food Add. and Contam. 14; 1997,75
[7] Theobald i in. Deutsche Lebensm. Rundsch.: 95; (9); 1999,362
[8] Grob K. i in.: Food Add. and Contam., 16; (12); 1999, 579
[9] Commission Directive 90/128/EEC of 23 February 1990, Official Journal of European Communities No L 349, p.26, 13.12.1990
[10] Commission Directive 1999/91/EC of 23 November 1999, Official Journal of European Communities No L 310, p.41, 4.12.1999
[11] Commission Directive 2002/16/EC of 20 February 2002, Official Journal of European Communities No L 51, p.27, 22.2.2002
[12] Commission Directive 2001/61/EC of 8 August 2001, Official Journal of European Communities No L 215, p.26, 9.8.2001,
[13] Technical Specification CEN/TS 14235 ăMaterials and articles in contact with foodstuffs - Polymeric coatings on metal substrates - Guide to the selection of conditions and tests methods for overall migrationÓ, October 2002
[14] Council Directive 89/109/EEC of 21 December1988, Official Journal of European Communities No. L 40, p.38, 11.02.1989.
BADGE i glycydylowy eter nowolaku NOGE, znany pod nazwą epoksy nowolaku, są również używane jako dodatki do poliestrów oraz jako środki wiążące chlorowodór wydzielany podczas degradacji powłok lakierowych otrzymywanych na bazie PVC. NOGE zawierający dwa pierścienie aromatyczne nosi nazwę BFDGE (Bisphenol F Diglycidyl Ether). W napojach BADGE występuje praktycznie jako uwodniony bisdiol (BADGE.2H2O). W puszkach z uwodnioną żywnością np. fasoli, szparagach, kukurydzy, wykrywano niewielkie ilości BADGE i BADGE.H2O. Pochodne chlorowcowe (BADGE.HCl i BADGE.2HCl) mogą powstawać w reakcji z jonami chloru obecnymi w środowisku, w trakcie utrwalania konserw w wysokiej temperaturze (pasteryzacja, sterylizacja). Głównie dotyczy to powłok z udziałem organozoli PVC (1). Podobne pochodne powstają również z udziałem BFDGE.
Wymienione substancje mogą stanowić pozostałość po polimeryzacji żywic stosowanych w produkcji lakierów. Mogą to być również produkty rozkładu powstające np. przy termicznym utrwalaniu konserwowanej w puszkach żywności. Brede C. i in. (2) badając próbki oleju roślinnego z puszek zawierających tuńczyki i sardynki znajdujących się na rynku norweskim, nie stwierdzili zawartości BADGE i jego pochodnych w ilości przekraczającej 1 mg/kg.
BADGE może wchodzić również w skład folii zawierających susceptory mikrofalowe, wystawione na działanie podwyższonych temperatur rzędu 180-200 °C, z których jego migracja do żywności jest znacząca. Sharman M. i in. (3) analizując asortymenty takich opakowań stwierdzili, że niektóre opakowania do pizzy przeznaczone do obróbki mikrofalowej zawierały BADGE w ilościach 700 - 800 mg/kg. Zasadniczą trudnością analizy BADGE jest jego nietrwałość w szczególności w mediach wodnych, w tym także stosowanych do badań migracji (4). Później okazało się, że ta „wada” jest bardzo pomocna przy opracowywaniu przez holenderski instytut TNO metod jego oznaczania już jako Normy Europejskiej.
Badanie zawartości BADGE
Paseiro L. i Simal G. (5) stosując metodę chromatografii cieczowej sprzężonej ze spektrometrem mas (LC/MS) zidentyfikowali 4 główne produkty hydrolizy wiązań epoksydowych BADGE o strukturze glikoli. Wyniki te potwierdzili Philo M.R. i in. (6), stwierdzając jednocześnie, że produkty hydrolizy są mniej toksyczne od substratu. Theobald i in. (7) zastosowali metodę chromatografii cieczowej (HPLC) do badania zawartości BADGE w różnych puszkowanych produktach znajdujących się na rynku europejskim. Były to m.in. sterylizowane skondensowane mleko, śmietana oraz oleje roślinne. BADGE był obecny w niewielkich ilościach (<1 mg/kg) tylko w niektórych próbkach śmietany. Uważa się, że tworzące się związki chlorohydroksylowe (BADGE.HCl i BADGE.2HCl) są potencjalnie rakotwórcze (8). W niektórych przypadkach prawie cały BADGE przechodzi do formy BADGE.2HCl, przy czym jego koncentracja może osiągnąć 3 mg/kg. W przeciwieństwie do BADGE, który w środowisku wodnym organizmu ludzkiego ulega dość szybkim przemianom enzymatycznym do glikoli, uznawanych za nisko toksyczne i łatwo eliminowane z ustroju, chlorowcopochodne są trwałe. Mogą one tworzyć połączenia ze związkami biogennymi takimi jak białka, enzymy, nośniki informacji genetycznej (DNA), ze wszystkimi konsekwencjami zaburzenia mechanizmów życiowych z kancerogennymi włącznie.
W puszkach do żywności
W Dyrektywie Komisji Europejskiej 90/128 /EEC (9) z 1990 roku BADGE znajduje się na liście substancji toksycznych zalecającej, iż nie powinien być on wykrywalny w żywności przy limicie detekcji wynoszącym 0,020 mg/kg lub, że jego zawartość (QM) w tworzywie nie powinna przekraczać 1 mg/kg. Limit ten został następnie rozszerzony na jego pochodne chlorowcowe i hydroksylowe i wynosi obecnie 1 mg/kg sumy migracji tych substancji. Powyższe wymagania zostały zawarte w Dyrektywie 1999/91/EC (10) będącej piątym uzupełnieniem do Dyrektywy 90/128/EEC. Doceniając wagę zagadnienia oraz zagrożenia wynikające z obecności BADGE i wielu jego pochodnych w puszkach do żywności, w ramach Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego w Podkomitecie do Spraw Standardyzacji (CEN/TC194/SC1) w zakresie „Chemicznych metod badań materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością”, powołano grupę roboczą WG 8, w skład której wchodzą przedstawiciele laboratoriów z krajów będących członkami Unii Europejskiej oraz Laboratorium Badań Materiałów i Opakowań Jednostkowych COBRO jako jedyne laboratorium z krajów kandydujących.
Badania w grupie
Grupa zajmuje się opracowywaniem i walidacją metod badania oraz przygotowaniem norm europejskich dla niektórych związków pochodzących z żywic epoksydowych używanych do pokrywania wewnętrznych ścianek puszek metalowych do żywności. Obecnie prowadzone są badania międzylaboratoryjne mające na celu walidację metod oznaczania BADGE, BFDGE i NOGE. Zainteresowanie w przystąpieniu do badań wyraziło 16 laboratoriów UE, w tym również COBRO.
Należy podkreślić, iż COBRO oraz Instytut ze Szwecji Packforsk, biorąc udział w projekcie EUREKI CANBA 2603 „Bezpieczne opakowania metalowe do żywności”, dotyczącym tych zagadnień, miały duży wpływ na ostateczny kształt tych norm. Projekt EUREKI został zakończony w roku 2003, a udział w nim brali oprócz w/w instytucji naukowych producenci lakierów i puszek do żywności z Polski i Szwecji. Aktualnie limity migracji tych związków i ich pochodnych zawarte są w Dyrektywie 2002/16/EC z dnia 20 lutego 2002 (11), która zastępuje wcześniejszą Dyrektywę 2001/61/EC z dnia 8 sierpnia 2001 r. (12). Ponadto w Europejskim Komitecie Normalizacyjnym (CEN) opracowano dokument „Technical Specification” CEN/TS 14235:2002 (13), stanowiący przewodnik wyboru odpowiednich warunków i metod badań migracji globalnej z powłok polimerowych na podłożach metalowych w tym w puszkach do napojów. Należy nadmienić, że obecnie jeszcze żadna Dyrektywa Unii Europejskiej nie obejmuje swym zakresem powłok polimerowych na powierzchniach metalowych, a w/w dokument ma służyć jako podstawa do opracowania takiej Dyrektywy.
Regulacje prawne w Polsce:
W dniu 1 sierpnia 2003 r. ukazało się Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 9 lipca 2003 r. (Dz. U. Nr 135 Poz. 1275) do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o materiałach i wyrobach przeznaczonych do kontaktu z żywnością (Dz. U. Nr 128 Poz. 1408), która wdraża do polskiego prawa Dyrektywę ramową 89/109/EEC (14). Rozporządzenie dotyczy wytwarzania lub przetwarzania materiałów i wyrobów z innych tworzyw niż tworzywa sztuczne.W § 2 pkt. 4 pod pojęciem materiałów i wyrobów wytworzonych z użyciem określonych pochodnych epoksydowych lub zawierających określone pochodne epoksydowe należy rozumieć:
a - materiały i wyroby wytworzone z różnych tworzyw,
b - materiały i wyroby pokryte powłokami powierzchniowymi,
c - kleje
W Rozporządzeniu od § 7 do § 10 czytamy:
§ 7.1. Materiały i wyroby wytworzone z użyciem określonych pochodnych epoksydowych lub zawierające określone pochodne epoksydowe mogą być wytwarzane lub przetwarzane z użyciem jednej lub kilku, albo mogą zawierać jedną lub kilka, z następujących substancji:
a - eter 2,2-bis (4-hydroksyfenylo) propano-bis (2,3-epksypropylu), zwany dalej BADGE i niektóre jego pochodne;
b - etery bis (hydroksyfenylo) metano-bis (2,3-epoksypropylu), zwane dalej BFDGE i ich pochodne;
c - etery glicydylowe nowolaku, zwane dalej NOGE i niektóre ich pochodne.
§ 7.2. Dopuszczalne limity BADGE, BFDGE i NOGE i ich pochodnych, uwalnianych z materiałów i wyrobów, wytworzonych z użyciem niektórych pochodnych epoksydowych lub zawierających niektóre pochodne epoksydowe, oraz zasady oznaczania ilości uwalnianych substancji określa Załącznik nr 5 do Rozporządzenia.
§ 8. W obrocie innym niż detaliczny zgodność materiałów i wyrobów z wymaganiami określonymi w obowiązujących przepisach musi być potwierdzona pisemną deklaracją producenta.
§ 9. Materiały i wyroby pokryte powłoką powierzchniową lub klejami, wytworzone z użyciem pochodnych epoksydowych lub zawierające pochodne epoksydowe, które nie spełniają wymogów rozporządzenia, mogą być wprowadzone do obrotu, pod warunkiem, że weszły w kontakt z żywnością przed dniem 1 listopada 2003 r. i są oznaczone datą napełnienia.
§ 10. Materiały i wyroby zawierające substancje o których mowa w § 7 ust.1, mogą być wprowadzane do obrotu do dnia 31 grudnia 2004 r.
Powyższe Rozporządzenie weszło w życie 15 sierpnia 2003 r. (po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia). W załączniku Nr 5 Rozporządzenia określono dopuszczalne limity pochodnych epoksydowych:
1. Suma poziomów migracji specyficznej poniższych substancji:
1) BADGE (= eter 2,2-bis (4-hydroksyfenylo) propano-bis (2,3-epoksypropylu)),
2) BADGE x H2O,
3) BADGE x HC1,
4) BADGE x 2HC1,
5) BADGE x H2O x HCI
- uwalnianych z materiałów i wyrobów wytworzonych z użyciem pochodnych epoksydowych lub zawierających pochodne epoksydowe nie może przekraczać następujących limitów:
a) l mg/kg środka spożywczego lub płynu modelowego imitującego żywność (wyłączając tolerancję analityczną) lub
b) l mg/6 dm2 w przypadku:
- pojemników, wyrobów podobnych do pojemników lub innych wyrobów, które mogą zostać napełnione, o pojemności mniejszej niż 500 ml lub większej niż 101,
- arkuszy, folii lub innych materiałów, które nie mogą zostać napełnione lub w przypadku których ocena stosunku pomiędzy powierzchnią materiału i ilością żywności pozostającą w kontakcie z materiałem byłaby niepraktyczna.
2. Suma poziomów migracji specyficznej poniższych substancji:
1) BFDGE (= etery bis (hydroksyfenylo) metano-bis (2,3-epoksypropylu)),
2) BFDGE x H2O,
3) BFDGE x HCI,
4) BFDGE x 2HC1,
5) BFDGE x H2O x HCI
- uwalnianych z materiałów i wyrobów wytworzonych z użyciem pochodnych epoksydowych lub zawierających pochodne epoksydowe, dodana do sumy poziomów migracji substancji określonych w ust. l, nie może przekraczać następujących limitów:
a) l mg/kg środka spożywczego lub płynu modelowego imitującego żywność (wyłączając tolerancję analityczną) lub
b) l mg/6 dm2 w przypadku:
- pojemników, wyrobów podobnych do pojemników lub innych wyrobów, które mogą zostać napełnione, o pojemności mniejszej niż 500 ml lub większej niż 101,
- arkuszy, folii lub innych materiałów, które nie mogą zostać napełnione lub w przypadku których ocena stosunku pomiędzy powierzchnią materiału i ilością żywności pozostającą w kontakcie z materiałem byłaby niepraktyczna.
3. Badania migracji substancji określonych w ust. l i 2 wykonuje się zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 3 ust. 5 pkt l ustawy z dnia 6 września 2001 r. o materiałach i wyrobach przeznaczonych do kontaktu z żywnością. W przypadku wodnych płynów modelowych oznaczona migracja powinna uwzględniać wielkość migracji BADGE x 2H2O i BFDGE x 2H2O, chyba że materiał lub wyrób jest oznakowany jako przeznaczony do kontaktu tylko z żywnością, dla której wykazano, że suma poziomów migracji substancji określonych w ust. l pkt 1-4 i ust. 2 nie może przekraczać podanych limitów.
4. Migrację specyficzną substancji określonych w ust. l i 2 oznacza się zwalidowaną metodą analityczną. Jeżeli metoda taka nie istnieje, do czasu jej opracowania, może być zastosowana metoda analityczna spełniająca odpowiednie kryteria.
5. Składniki NOGE z więcej niż dwoma pierścieniami aromatycznymi i przynajmniej jedną grupą epoksydową oraz ich pochodne zawierające chlorohydrynowe grupy funkcyjne, o masie cząsteczkowej poniżej 1000 daltonów, nie mogą być wykrywane w materiałach i wyrobach wytworzonych z użyciem pochodnych epoksydowych lub zawierających pochodne epoksydowe metodą o granicy wykrywalności 0,2 mg/6 dm2, uwzględniając tolerancję analityczną.
6. Granica wykrywalności, o której mowa w ust. 5, odnosi się do zwalidowanej metody analitycznej. Jeżeli metoda taka nie istnieje, do czasu jej opracowania, może być stosowana metoda analityczna spełniająca odpowiednie kryteria.
Przepisy a rzeczywistość
Ogólnie można powiedzieć, że ustawodawstwo dotyczące migracji stwierdza, iż opakowania do żywności nie powinny wydzielać substancji w ilości zagrażającej zdrowiu i życiu człowieka. Badania substancji migrujących np. z powłok wewnętrznych metalowych puszek do żywności wykazały, że rzeczywistość rozmija się znacznie z istniejącymi przepisami m.in. z uwagi na to, iż:
- stężenie wielu substancji migrujących znacznie przekracza zalecane limity,
- większość z migrujących związków nie jest zidentyfikowana,
- niewiele z nich zostało przetestowanych toksykologicznie, wiadomo jedynie, że wiele z nich jest bardzo aktywna chemicznie.
Oto kilka przykładów wyników badań dotyczących obecności i migracji BADGE i związków pokrewnych, z powłok wewnętrznych opakowań do żywności przeprowadzonych w niektórych laboratoriach Europy Zachodniej. Badania produktów żywnościowych w puszkach (m.in. była to kukurydza, fasola, pomidory, gruszki itp.), przeprowadzone w laboratoriach kilku krajów europejskich wykazały znaczne przekroczenie zalecanych przez projekt limitów wynoszących 1 mg/kg sumy BADGE i wszystkich jego pochodnych.
W Szwajcarii, na przykład, przebadano 270 różnych produktów spożywczych. Poziom ten był przekroczony w 5 proc. próbek, w konsekwencji czego produkty te zostały wycofane z rynku. Największy poziom migracji BADGE był w puszkach z powłokami na bazie PCV oraz poliestrów, gdzie BADGE był dodatkiem. Badania migracji BADGE z powłok wewnętrznych puszek do olejów roślinnych, przeprowadzone w laboratorium Unii Europejskiej JRC w Ispra (Włochy), nie wykazały przekroczenia zalecanego limitu w badanych produktach.
Badano oleje: sojowe, słonecznikowe, kukurydziane, rzepakowe oraz oliwę z oliwek, pobranych z rynku Austrii, Niemiec, Włoch i Szwajcarii. Również nie stwierdzono przekroczenia limitu migracji BADGE do sterylizowanego, skondensowanego mleka. W laboratorium PIRA przebadano 181 puszek z rybami w oleju, puszek z mięsem i mlekiem na zawartość BADGE. Stwierdzono przekroczenie dozwolonego poziomu 1 mg/kg w 7 próbkach „nchois” (na 15 przebadanych) oraz w 5 próbkach sardynek (na 22 przebadanych). Badaniom poddano oddzielnie „wysuszone” z oleju ryby i sam olej. Okazało się, że stężenie BADGE w oleju było 20-krotnie wyższe aniżeli w rybach.
Należy jednak zdawać sobie sprawę z tego, że podawane wyniki badań mają wartość, jak na razie głównie informacyjną, co stwierdzają sami autorzy. Kontrola publiczna jest ciągle mało efektywna. Choć producenci już dziś rozumieją, że zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem są odpowiedzialni za swoje wyroby, to znaczy, że migrujące substancje nie przekraczają dopuszczalnych limitów. Praktyczne rozwiązanie problemu wymagać będzie czasu i współdziałania przemysłu z nauką.
Ranga jaką nadano problemowi kontroli obecności omawianych związków w żywności, w krajach UE, a także w USA, uzasadnia konieczność prowadzenia badań i odpowiedniej kontroli w tym zakresie również w naszym kraju. Jest to istotne zarówno z punktu widzenia ochrony zdrowia konsumentów, jak też stanowi warunek udziału w międzynarodowej wymianie towarowej w zakresie eksportu polskiej żywności. Można oczekiwać, że w niedalekiej przyszłości nastąpi całkowita eliminacja z rynku europejskiego artykułów spożywczych nie posiadających stosownego atestu, co może poważnie zagrozić interesom producentów krajowych, jeśli na miejscu nie znajdą oni instancji odwoławczej w postaci laboratorium z personelem o niezbędnych kwalifikacjach i uprawnieniach.
W celu jak najlepszego spełnienia oczekiwań klientów w Laboratorium wprowadzono system jakości badań zgodny z wymaganiami normy PN-EN ISO/IEC 17025:2001. Laboratorium posiada od 1998 r. certyfikat akredytacji Polskiego Centrum Akredytacji nr AB 185.
Artykuł pochodzi z czasopisma Packaging Polska nr 05/04
Bibliografia.
[1] Summerfield W. i in.: Food Add. and Contam.,15; (7);1998, 818
[2] Brede C. i in.: Food Add. and Contam. 19; (5); 2002, 83
[3] Sharman M. i in.: Food Add. and Contam. 12; 1955, 779
[4] Tice i Mc Guinness: Food Add. and Contam. 4; 1987,267
[5] Paseiro L.i Simal G.: J. Anal. Chem. 345; 1993, 527
[6] Philo M.R. i in.: Food Add. and Contam. 14; 1997,75
[7] Theobald i in. Deutsche Lebensm. Rundsch.: 95; (9); 1999,362
[8] Grob K. i in.: Food Add. and Contam., 16; (12); 1999, 579
[9] Commission Directive 90/128/EEC of 23 February 1990, Official Journal of European Communities No L 349, p.26, 13.12.1990
[10] Commission Directive 1999/91/EC of 23 November 1999, Official Journal of European Communities No L 310, p.41, 4.12.1999
[11] Commission Directive 2002/16/EC of 20 February 2002, Official Journal of European Communities No L 51, p.27, 22.2.2002
[12] Commission Directive 2001/61/EC of 8 August 2001, Official Journal of European Communities No L 215, p.26, 9.8.2001,
[13] Technical Specification CEN/TS 14235 ăMaterials and articles in contact with foodstuffs - Polymeric coatings on metal substrates - Guide to the selection of conditions and tests methods for overall migrationÓ, October 2002
[14] Council Directive 89/109/EEC of 21 December1988, Official Journal of European Communities No. L 40, p.38, 11.02.1989.
Opakowania z żywicy
Dodając do tego korzyści wynikające z estetycznej różnorodności zastosowań, oszczędności kosztów oraz przyjaźni dla środowiska w połączeniu z silną pozycją firmy GE na rynku, produkt ten stanowi doskonałą propozycję dla firm ukierunkowanych na pakowanie żywności.
Ten nowy dodatek dla rodziny żywic NORYL jest odpowiedzią na zwiększone zapotrzebowanie rynka na ekonomiczne, lecz równocześnie bezpieczne i atrakcyjne produkty dla opakowań. Rodzina żywic stopowych PPO® /polistyren daje zwiększoną sztywność w wyższych temperaturach w porównaniu do polipropylenu (PP) redukując ryzyko rozlewania się żywności podczas podgrzewania w kuchence mikrofalowej na tackach. Nowe materiały NORYL PKN posiadają doskonałą odporność na uderzenia w temperaturach zamrażarki w porównaniu ze zwykłymi materiałami opartymi na PP.
Tacki na żywność firmy LINPAC Plastics wykonane z żywicy NORYL PKN są wystarczająco sztywne do przenoszenia gotowych potraw nie wyginając się i umożliwiają konsumentom przenoszenie jedzenia bezpośrednio z zamrażarki do kuchenki mikrofalowej. Odporność cieplna tej żywicy umożliwia firmie LINPAC utrzymywanie na zewnątrz opakowania chłodu, redukując w ten sposób możliwość przypalenia, podczas gdy żywność pozostaje gorąca i w pełni pozwala cieszyć się konsumentowi ciepłym posiłkiem.
Dzięki swoim wyjątkowym właściwościom obróbczym, żywice NORYL PKN stanowią tańszą alternatywę dla materiałów z PP oraz tójftalanu polietylenu (CPET). Żywica NORYL PKN obecnie obejmuje sześć gatunków handlowych, zarówno przeźroczystych jak i nieprzeźroczystych, w szerokim zakresie odporności cieplnej. Żywice NORYL PKN mogą być stosowane w aplikacjach jednowarstwowych, wielowarstwowych oraz pienionych. Oprócz zastosowań w kategorii jednorazowego użytku w kuchence mikrofalowej, żywica NORYL PKN jest również wystarczająco wytrzymała do użytku jako sprzęt kuchenny i stołowy. Żywice NORYL mogą również znaleźć zastosowanie do pakowania artykułów innych niż żywność, gdzie wymagana jest sztywność w podwyższonych temperaturach.
Żywica NORYL PKN ma również zalety jeśli chodzi o ochronę środowiska. Podlega przeróbce wtórnej oraz jest zgodna z amerykańskim i europejskim ustawodawstwem /przepisami odnośnie kontaktu z żywnością.
Tworzywa Sztuczne i Chemia nr 01/02 2005
Ten nowy dodatek dla rodziny żywic NORYL jest odpowiedzią na zwiększone zapotrzebowanie rynka na ekonomiczne, lecz równocześnie bezpieczne i atrakcyjne produkty dla opakowań. Rodzina żywic stopowych PPO® /polistyren daje zwiększoną sztywność w wyższych temperaturach w porównaniu do polipropylenu (PP) redukując ryzyko rozlewania się żywności podczas podgrzewania w kuchence mikrofalowej na tackach. Nowe materiały NORYL PKN posiadają doskonałą odporność na uderzenia w temperaturach zamrażarki w porównaniu ze zwykłymi materiałami opartymi na PP.
Tacki na żywność firmy LINPAC Plastics wykonane z żywicy NORYL PKN są wystarczająco sztywne do przenoszenia gotowych potraw nie wyginając się i umożliwiają konsumentom przenoszenie jedzenia bezpośrednio z zamrażarki do kuchenki mikrofalowej. Odporność cieplna tej żywicy umożliwia firmie LINPAC utrzymywanie na zewnątrz opakowania chłodu, redukując w ten sposób możliwość przypalenia, podczas gdy żywność pozostaje gorąca i w pełni pozwala cieszyć się konsumentowi ciepłym posiłkiem.
Dzięki swoim wyjątkowym właściwościom obróbczym, żywice NORYL PKN stanowią tańszą alternatywę dla materiałów z PP oraz tójftalanu polietylenu (CPET). Żywica NORYL PKN obecnie obejmuje sześć gatunków handlowych, zarówno przeźroczystych jak i nieprzeźroczystych, w szerokim zakresie odporności cieplnej. Żywice NORYL PKN mogą być stosowane w aplikacjach jednowarstwowych, wielowarstwowych oraz pienionych. Oprócz zastosowań w kategorii jednorazowego użytku w kuchence mikrofalowej, żywica NORYL PKN jest również wystarczająco wytrzymała do użytku jako sprzęt kuchenny i stołowy. Żywice NORYL mogą również znaleźć zastosowanie do pakowania artykułów innych niż żywność, gdzie wymagana jest sztywność w podwyższonych temperaturach.
Żywica NORYL PKN ma również zalety jeśli chodzi o ochronę środowiska. Podlega przeróbce wtórnej oraz jest zgodna z amerykańskim i europejskim ustawodawstwem /przepisami odnośnie kontaktu z żywnością.
Tworzywa Sztuczne i Chemia nr 01/02 2005
Opakowania jednostkowe
1. Butelki (PET) – odznaczają sie wysoką dynamiką; najpopularniejsze.
2. Butelki PCV – o średniej barierowości, pakuje się do nich nie gazowane napoje i oleje roślinne oraz artykuły przemysłowe.
3. Butelki PE-HD - niska barierowość (do mleka pasteryzowanego oraz produktu chemii gospodarczej i kosmetyki – nie są przeźroczyste.
4. Butelki PC do pakowania mleka, wielokrotnego użytku o wysokiej odporności chemicznej i mechanicznej – dużo wyższa niż butelek PET
- słoje maja pojemność do 250cm3, zamykane zakrętką – metoda wtrysku. Stosowane dla produktów przemysłu spożywczego i farmaceutycznego,
- balony pojemność 50dm3 wysoka objętość fizjologiczna i odporność na szeroki zakres temp. –40 – 70’C oraz na działanie, chemikaliów. Stosowane do przechowywania produktów płynnych i półpłynnych, spożywczych i chemicznych,
- fiolki należą do opakowań o małej odporności; pojemności do kilkudziesięciu cm3 , wytwarza sie je z polietyleny i polipropyleny i polistylenu oraz ze sztywnej folii PVC. W zależności od przeznaczenia posiadają różne formy konstrukcyjne:
- z szyjką z obrzeżami, zamykane kapslem z PE,
- z szyjką bez obrzeży, zamykane korkiem z PE,
- z dnem półkolistym,
- z dnem płaskim.
- kubki: wytwarza sie z polimerów termoplastycznych. Kryteria podziału zależą od :
- przeznaczenia zasadniczego np. do produktów spożywczych, kosmetyków, farmaceutyków,
- zasadniczego kształtu przekroju poziomego np. o przekroju owalnym, nieregularnym,
- od rodzaju materiału np. PS lub PP,
- rodzaju zamknięci: wciskane, nasadzane,
- stopnia przezroczystość i barwy,
Kubki stosowane są do opakowania produktów spożywczych.
- pudelka - są opakowaniami o pojemności do 500cm3 najczęściej w kształcie prostopadłościanu lub walca. Wytwarza sie je z polistylenu i polipropylenu, poliamidów i ze sztywnej folii PVC. Zbudowane są zwykle z 2 elementów, którymi są: pobocznica z dnem oraz wieczko. Pudełka z PP mogą być wykonane wraz z wieczkiem w jednej operacji. Tworzywo to ma właściwości tworzenia „niezniszczalnych zgięć” . Mogą być dodatkowo wyposażone w membrany z wkładki itp. Stosuje się głównie do produkcji farmaceutyków i kosmetyków,
- tuby: są produkowane z polietylenu, polipropylenu, metodą wytłaczania z rozdmuchem lub metodą spawania węży; wytwarzane są w rożnych poj.. i wielkościach w zależności od przeznaczenia. W tuby pakuje się produkty spożywcze, kosmetyczne i farma o konsystencji pasty. Opakowanie to umożliwia dozowanie produktu,
- tacki: wytwarzane są głównie z polistyrenu. Mają kształt prostokątny lub okrągły. Stosowane do pakowania porcjowanego mięsa, wędlin, owoców itd. Tacki mogą występować jako opakowania kombinowanie (karton powlekany tworzywem termoplastycznym), na którym układa się wyrób i obciąga folią termokurczliwą lub rozciągliwą. Opakowanie takie nosi nazwę „skin-pack:
- torby: produkowane z folii giętkich np. PE,PP,PA,PVC wyróżnia się takie formy konstrukcyjne jak:
- torby płaskie,
- torby z fałdami bocznymi (klockowe).
- są opakowaniami jednostkowymi dla wielu produktów spożywczych i przemysłowych. Dla przykładu, torby płaskie z PE stosuje sie do pakowania mleka, torby klockowe z PE do pakowania drobiu, torby płaskie z PP do pakowania kasz, makaronów.
2. Butelki PCV – o średniej barierowości, pakuje się do nich nie gazowane napoje i oleje roślinne oraz artykuły przemysłowe.
3. Butelki PE-HD - niska barierowość (do mleka pasteryzowanego oraz produktu chemii gospodarczej i kosmetyki – nie są przeźroczyste.
4. Butelki PC do pakowania mleka, wielokrotnego użytku o wysokiej odporności chemicznej i mechanicznej – dużo wyższa niż butelek PET
- słoje maja pojemność do 250cm3, zamykane zakrętką – metoda wtrysku. Stosowane dla produktów przemysłu spożywczego i farmaceutycznego,
- balony pojemność 50dm3 wysoka objętość fizjologiczna i odporność na szeroki zakres temp. –40 – 70’C oraz na działanie, chemikaliów. Stosowane do przechowywania produktów płynnych i półpłynnych, spożywczych i chemicznych,
- fiolki należą do opakowań o małej odporności; pojemności do kilkudziesięciu cm3 , wytwarza sie je z polietyleny i polipropyleny i polistylenu oraz ze sztywnej folii PVC. W zależności od przeznaczenia posiadają różne formy konstrukcyjne:
- z szyjką z obrzeżami, zamykane kapslem z PE,
- z szyjką bez obrzeży, zamykane korkiem z PE,
- z dnem półkolistym,
- z dnem płaskim.
- kubki: wytwarza sie z polimerów termoplastycznych. Kryteria podziału zależą od :
- przeznaczenia zasadniczego np. do produktów spożywczych, kosmetyków, farmaceutyków,
- zasadniczego kształtu przekroju poziomego np. o przekroju owalnym, nieregularnym,
- od rodzaju materiału np. PS lub PP,
- rodzaju zamknięci: wciskane, nasadzane,
- stopnia przezroczystość i barwy,
Kubki stosowane są do opakowania produktów spożywczych.
- pudelka - są opakowaniami o pojemności do 500cm3 najczęściej w kształcie prostopadłościanu lub walca. Wytwarza sie je z polistylenu i polipropylenu, poliamidów i ze sztywnej folii PVC. Zbudowane są zwykle z 2 elementów, którymi są: pobocznica z dnem oraz wieczko. Pudełka z PP mogą być wykonane wraz z wieczkiem w jednej operacji. Tworzywo to ma właściwości tworzenia „niezniszczalnych zgięć” . Mogą być dodatkowo wyposażone w membrany z wkładki itp. Stosuje się głównie do produkcji farmaceutyków i kosmetyków,
- tuby: są produkowane z polietylenu, polipropylenu, metodą wytłaczania z rozdmuchem lub metodą spawania węży; wytwarzane są w rożnych poj.. i wielkościach w zależności od przeznaczenia. W tuby pakuje się produkty spożywcze, kosmetyczne i farma o konsystencji pasty. Opakowanie to umożliwia dozowanie produktu,
- tacki: wytwarzane są głównie z polistyrenu. Mają kształt prostokątny lub okrągły. Stosowane do pakowania porcjowanego mięsa, wędlin, owoców itd. Tacki mogą występować jako opakowania kombinowanie (karton powlekany tworzywem termoplastycznym), na którym układa się wyrób i obciąga folią termokurczliwą lub rozciągliwą. Opakowanie takie nosi nazwę „skin-pack:
- torby: produkowane z folii giętkich np. PE,PP,PA,PVC wyróżnia się takie formy konstrukcyjne jak:
- torby płaskie,
- torby z fałdami bocznymi (klockowe).
- są opakowaniami jednostkowymi dla wielu produktów spożywczych i przemysłowych. Dla przykładu, torby płaskie z PE stosuje sie do pakowania mleka, torby klockowe z PE do pakowania drobiu, torby płaskie z PP do pakowania kasz, makaronów.
Opakowania wielokrotnego użytku
Im większa rotacja opakowań, tym mniej powstających odpadów.
Wiele opakowań wielokrotnego użytku nie można ponownie stosować do pakowania produktów spożywczych.
1. Stosowanie opakowań wielokrotnego użytku powoduje:
- obniżenie:
- zużycia materiałów opakowaniowych,
- energii niezbędnej do wytworzenia opakowań,
- obciążenia środowiska naturalnego odpadami opakowaniowymi.
- zwiększenia:
- kosztów transportu, mycie, naprawy opakowań,
- obciążenia środowiska naturalnego skutkami mycia i usuwania pozostałości opakowań.
2. Rozwiązanie konstrukcyjne opakowań jednostkowych systemu „Bag in box”
Korzyści:
- zmniejszone zagrożenie dla środowiska naturalnego w wyniku:
- mniejszej ilości materiału zużywanego do wyprodukowania jednego opakowania w porównaniu np. z opakowaniami szklanymi czy metalowymi,
- niższe koszty transportu produktów pakowanych w systemach „bag in box”,
- podatność na transport.
Podstawowym celem funkcjonowania systemu obrotu opakowaniami zwrotnymi (SOOZ) jest zapewnienie kompleksowej, logistycznej obsługi przedsiębiorstw w określonym zakresie obroty opakowaniami wielokrotnego użytku.
Wiele opakowań wielokrotnego użytku nie można ponownie stosować do pakowania produktów spożywczych.
1. Stosowanie opakowań wielokrotnego użytku powoduje:
- obniżenie:
- zużycia materiałów opakowaniowych,
- energii niezbędnej do wytworzenia opakowań,
- obciążenia środowiska naturalnego odpadami opakowaniowymi.
- zwiększenia:
- kosztów transportu, mycie, naprawy opakowań,
- obciążenia środowiska naturalnego skutkami mycia i usuwania pozostałości opakowań.
2. Rozwiązanie konstrukcyjne opakowań jednostkowych systemu „Bag in box”
Korzyści:
- zmniejszone zagrożenie dla środowiska naturalnego w wyniku:
- mniejszej ilości materiału zużywanego do wyprodukowania jednego opakowania w porównaniu np. z opakowaniami szklanymi czy metalowymi,
- niższe koszty transportu produktów pakowanych w systemach „bag in box”,
- podatność na transport.
Podstawowym celem funkcjonowania systemu obrotu opakowaniami zwrotnymi (SOOZ) jest zapewnienie kompleksowej, logistycznej obsługi przedsiębiorstw w określonym zakresie obroty opakowaniami wielokrotnego użytku.
Opakowania tkaninowe
Materiały stosowane do produkcji opakowań tkaninowych:
- tkaniny jutowe (ma pewne zalety, pod wpływem wilgoci robi się krucha),
- lniane (bardzo wytrzymałe i wodoodporne; produkujemy z nich worki do transportu wody; włókna łykowe),
- bawełniane (do przechowywania mąki, gdy musi leżakować – im dłużej leżakuje tym smaczniejsze pieczywo)
szyte (sposób wywijany, bieliźniany),
- z włókien syntetycznych (mamy takie jak poliamid, poliester, tkaniny ażurowe bardzo często;) metoda spawania.
- tkaniny jutowe (ma pewne zalety, pod wpływem wilgoci robi się krucha),
- lniane (bardzo wytrzymałe i wodoodporne; produkujemy z nich worki do transportu wody; włókna łykowe),
- bawełniane (do przechowywania mąki, gdy musi leżakować – im dłużej leżakuje tym smaczniejsze pieczywo)
szyte (sposób wywijany, bieliźniany),
- z włókien syntetycznych (mamy takie jak poliamid, poliester, tkaniny ażurowe bardzo często;) metoda spawania.
Opakowania szklane
Opakowania szklane
1. Wykorzystywane są w przemyśle:
- kosmetycznym,
- żywnościowym,
- chemicznym (leki, laboratoria),
- farmaceutycznym.
2. Materiały do produkcji szkła:
- szkło opakowaniowe najczęściej wytwarzane jest ze szkła sodowo wapniowego bezbarwnego o składzie [ % m/m]
- tlenek krzemu - SiO2 - 71 – 75% (krzemionka),
- tlenek sodu + potasu - Na2O + K2O - 13,5 – 15,5%,
- trójtlenek glinu - Al2O3 - 1 –3 %,
- tlenek wapnia - CaO - 8 – 10 %,
- tlenek magnezu - MgO - 1 – 4 % - utwardzacz,
- tlenek baru - BaO - ok. 1 % - utwardzacz.
Utwardzacze - bez nich szkło byłoby cieczą.
3. Informacje dodatkowe:
Podstawowe surowce do produkcji szkła (wapień, soda, piasek szklarski) łącznie z substancjami pomocniczymi oraz oczyszczoną stłuczką szklarską stanowią zestaw surowcowy , który sporządza się według ustalonej receptury. Najczęstszą barwą (uzyskiwaną chromoforami) jest zieleń i brąz.
Substancje klarujące – usuwają pęcherzyki powietrza
1. Wykorzystywane są w przemyśle:
- kosmetycznym,
- żywnościowym,
- chemicznym (leki, laboratoria),
- farmaceutycznym.
2. Materiały do produkcji szkła:
- szkło opakowaniowe najczęściej wytwarzane jest ze szkła sodowo wapniowego bezbarwnego o składzie [ % m/m]
- tlenek krzemu - SiO2 - 71 – 75% (krzemionka),
- tlenek sodu + potasu - Na2O + K2O - 13,5 – 15,5%,
- trójtlenek glinu - Al2O3 - 1 –3 %,
- tlenek wapnia - CaO - 8 – 10 %,
- tlenek magnezu - MgO - 1 – 4 % - utwardzacz,
- tlenek baru - BaO - ok. 1 % - utwardzacz.
Utwardzacze - bez nich szkło byłoby cieczą.
3. Informacje dodatkowe:
Podstawowe surowce do produkcji szkła (wapień, soda, piasek szklarski) łącznie z substancjami pomocniczymi oraz oczyszczoną stłuczką szklarską stanowią zestaw surowcowy , który sporządza się według ustalonej receptury. Najczęstszą barwą (uzyskiwaną chromoforami) jest zieleń i brąz.
Substancje klarujące – usuwają pęcherzyki powietrza
Opakowania to bardzo istotna gałąź przemysłu
Opakowania można podzielić wg następujących kryteriów:
1. zasadniczej funkcji, jaką spełnia opakowanie w stosunku do zawartości:
- jednostkowe,
- transportowe,
- zbiorcze.
2. materiału z jakiego wykonane są główne elementy konstrukcji opakowania:
- papierowe,
- tekturowe,
- szklane,
- materiałowe,
- z tworzyw sztucznych,
- tkaninowe,
- ceramiczne,
- z materiałów kompleksowych (laminaty),
- drewniane.
3. zasadniczego kształtu opakowania:
- częściowo osłaniające wyrób,
- kubki otwarte,
- owinięcia częściowe,
- pudełka bez wieka,
- siatki,
- tace,
- całkowicie osłaniające wyrób,
- ampułki pudełka z wiekiem,
- balony butelki puszki,
- fiolki słoje,
- kubki zamknięte torby,
- owinięcia całkowite tuby.
4. opakowania transportowe częściowo osłaniające wyrób:
- jarzma, obitki, szpule,
- klamry, owinięcia częściowe, wiadra (bez wieka),
- klatki, płozy, worki,
- kosze, podstawy, skrzynki bez wieka lub z wiekiem,
- obejmy, pojemniki ażurowe ścianami ażurowymi.
5. opakowania transportowe całkowicie osłaniające wyrób:
- bańki – konwie, kanistry, wiadra z wiekiem,
- beczki, owinięcia całkowite, pojemniki zamknięte,
- bębny, pudła ze ścianami pełnymi,
- butle, skrzynie i skrzynki,
- hoboki (bęben + uchwyt), worki.
6. własności opakowań, oraz form obrotu nimi:
- własne: stanowiące własność producenta,
- obce: stanowiące własność dostawcy, dostarczane do zakładu produkcyjnego wyroby,
- sprzedawane: opakowania, których wartość wkalkulowuje się w cenę wyrobu. Opakowania w zasadzie tekturowe – jako opakowania jednorazowego użytku,
- sprzedawane: fakturowane,
- wypożyczane: opakowania transportowe, w większości nietypowe, dostosowane do potrzeb dostawcy wyrobów, nadające się do wielokrotnego użytku.
7. sposobu ich wykorzystania:
- opakowania jednorazowego użytku, są to najczęściej opakowania jednostkowe, ulegające zniszczeniu (np. owinięcia, torby),
- opakowania do wielokrotnego użytku, są to zwykłe opakowania transportowe.
8. z punktu widzenia ochrony środowiska:
- ulegające naturalnemu procesowi rozkładu (degradacji),
- nie ulegające degradacji.
9. przemysłu użytkowego (np. spożywczego, farmaceutycznego, tytoniowego itd.)
10. w zależności od podatności do składowania i rozbierani:
- sztywne – nierozbieralne,
- składane – puste można złożyć bez rozdzielania elementów,
- rozbieralne.
11. według roli jaką spełnia w warunkach rynkowych:
- aktywne: mają wpływ na kształtowanie się popytu na rynku,
- bierne: w stosunkach rynkowych zachowują się obojętnie i nie wywołują wpływu na motywy postępowania konsumentów.
1. zasadniczej funkcji, jaką spełnia opakowanie w stosunku do zawartości:
- jednostkowe,
- transportowe,
- zbiorcze.
2. materiału z jakiego wykonane są główne elementy konstrukcji opakowania:
- papierowe,
- tekturowe,
- szklane,
- materiałowe,
- z tworzyw sztucznych,
- tkaninowe,
- ceramiczne,
- z materiałów kompleksowych (laminaty),
- drewniane.
3. zasadniczego kształtu opakowania:
- częściowo osłaniające wyrób,
- kubki otwarte,
- owinięcia częściowe,
- pudełka bez wieka,
- siatki,
- tace,
- całkowicie osłaniające wyrób,
- ampułki pudełka z wiekiem,
- balony butelki puszki,
- fiolki słoje,
- kubki zamknięte torby,
- owinięcia całkowite tuby.
4. opakowania transportowe częściowo osłaniające wyrób:
- jarzma, obitki, szpule,
- klamry, owinięcia częściowe, wiadra (bez wieka),
- klatki, płozy, worki,
- kosze, podstawy, skrzynki bez wieka lub z wiekiem,
- obejmy, pojemniki ażurowe ścianami ażurowymi.
5. opakowania transportowe całkowicie osłaniające wyrób:
- bańki – konwie, kanistry, wiadra z wiekiem,
- beczki, owinięcia całkowite, pojemniki zamknięte,
- bębny, pudła ze ścianami pełnymi,
- butle, skrzynie i skrzynki,
- hoboki (bęben + uchwyt), worki.
6. własności opakowań, oraz form obrotu nimi:
- własne: stanowiące własność producenta,
- obce: stanowiące własność dostawcy, dostarczane do zakładu produkcyjnego wyroby,
- sprzedawane: opakowania, których wartość wkalkulowuje się w cenę wyrobu. Opakowania w zasadzie tekturowe – jako opakowania jednorazowego użytku,
- sprzedawane: fakturowane,
- wypożyczane: opakowania transportowe, w większości nietypowe, dostosowane do potrzeb dostawcy wyrobów, nadające się do wielokrotnego użytku.
7. sposobu ich wykorzystania:
- opakowania jednorazowego użytku, są to najczęściej opakowania jednostkowe, ulegające zniszczeniu (np. owinięcia, torby),
- opakowania do wielokrotnego użytku, są to zwykłe opakowania transportowe.
8. z punktu widzenia ochrony środowiska:
- ulegające naturalnemu procesowi rozkładu (degradacji),
- nie ulegające degradacji.
9. przemysłu użytkowego (np. spożywczego, farmaceutycznego, tytoniowego itd.)
10. w zależności od podatności do składowania i rozbierani:
- sztywne – nierozbieralne,
- składane – puste można złożyć bez rozdzielania elementów,
- rozbieralne.
11. według roli jaką spełnia w warunkach rynkowych:
- aktywne: mają wpływ na kształtowanie się popytu na rynku,
- bierne: w stosunkach rynkowych zachowują się obojętnie i nie wywołują wpływu na motywy postępowania konsumentów.
Subskrybuj:
Posty (Atom)